Dag 3 - Ride or die trying

De route van vandaag is niet zo heel lang, zo'n 206km en 3 uurtjes rijden, dus we besluiten even wat langer uit te slapen, tot 8:30. Een kijkje door het raam leert ons dat het een beetje bewolkt is, Remy merkt nog op 'als het maar droog is'. Echter, na het eten en de motor weer bepakt te hebben kwam het zonnetje tevoorschijn en hebben we hele dag zon gehad bij een temperatuurtje van ca. 22-23 graden. Vandaag gelukkig geen snelwegen, alleen maar mooie secundaire wegen. Een paar minuten na Perpignan beginnen ineens de Pyreneeën hun besneeuwde bergtoppen te laten zien, waar we elkaar tegelijk op wijzen.

Plotseling dook de grens van Spanje op, en gelukkig worden we er niet uitgepikt voor tassencontrole. Hierna even een plaatje schieten bij het bord waarop officieel wordt aangekondigd dat we ons op Spaans grondgebied bevinden. Nu ook maar even de helmcamera bij Remy erop geplakt, maar dit faalde achteraf omdat de camera te ver naar beneden gericht stond. Helaas, pindakaas. Maar wat niet helaas is, is de gigantisch prachtige weg met zijn schitterend asfalt waar we op getrakteerd werden. Achteraf bleek dat er nog veel mooiere wegen dan dit bestaan! En wel de kustweg van St. Feliu naar Lloret de Mar. Dit wordt niet voor niets de 'Best biking road in the world' genoemd. Wat een prachtig asfalt en wat een mooie bochten, wat nog eens afgemaakt wordt door een gigantisch mooi uitzicht over de zee. Ik dacht dat ik veel mooie wegen gezien heb, zoals de Timmelsjoch-pas en de Grossglockner in Oostenrijk, de Dolomieten in Italië en het Zwarte Woud in Duitsland, maar dit slaat alles. Het filmpje is gelukkig wél gelukt! Dit zal ik later op Youtube plaatsen.

Eenmaal aangekomen in Blanes planten we de motoren in de overdekte parkeergarage en daarna eten halen bij de plaatselijke Nederlandse supermarkt, genaamd Appie Hein (www.appiehein.com).We eten een overheerlijke groentenzak van Aviko ;-)

Verder gaan we zo even naar 't strand en het stadje verkennen en dan zijn wij heel snel bij jullie terug om verdere updates te plaatsen. Een paar foto's van vandaag zijn weer te vinden in het album, echter niet zo groot als normaal omdat ik nu maar beperkt mag up- en downloaden.

Remy en Stephan

Dag 2 - Wie wist dat snelwegen zo leuk konden zijn?

Vandaag werd ik om 07:44 wakker, want de wekker stond om 7:45, en ik word altijd 1 minuut voor de wekker wakker. We hebben heerlijk geslapen, vooral Remy, want die had het tweepersoonsbed voor zichzelf alleen, en ondertekende mocht fijn in de hoogslaper.

Anyway, rond 8:15 zaten we aan de croissants die Jean-Pierre voor ons gebakken heeft. Nu onze maag gevuld is en we denken er tegenaan te kunnen, rijden we toch nog even langs de plaatselijke Intermaché om water en koekjes in te slaan, want langs de snelwegen wordt je absoluut afgezet.

Over het algemeen is er niet zoveel te melden, want hoeveel valt er te vertellen over ruim 600km snelweg, maar de hoogtepunten van vandaag waren: het viaduct bij Millau én een onverwachte semi-racebaan in de vorm van een snelweg. Het viaduct ziet er erg indrukwekkend uit. Leuk detail is, dat er speciale schermen geplaatst zijn tegen de springers, omdat veel mensen ineens een nieuwe hobby erbij namen toen de brug geplaatst werd: eenmalig basejumpen (zonder parachute dus). Foto's hiervan (en de overige foto's van vandaag) zijn te vinden in het album. Ergens in de buurt van Ganges schoten we in een tunnel in, en toen we deze uitkwamen werden we opeens overrompeld door zeer mooie vergezichten, superstrak asfalt waar ook nog eens erg mooie bochten in zaten, dus hier genoten wij even van een sportief momentje. De stepjes van de Bandit lieten zich al snel van zich horen ;-) Ook Remy had een grijs van oor tot oor. Achteraf balen dat de helmcamera er niet op zat, maar dit was ook totaal onverwacht.

Wéér om 17:30, net als gisteren, kwamen we aan ons Etap Hotel Perpignan Nord. Spullen neergeploft, en een plaatsje aan de zee ingevoerd om te eten, want onze magen waren erg leeg en hadden dus trek. Ter plekke hebben wij een heerlijke pizza gegeten en daarna nog een ijsje aan de zee. Helaas zonder mijn lieve Glenda, met Remy is het toch niet romantisch ;-)

Morgen een vrij makkelijke dag: binnendoor van Perpignan naar Blanes, zo'n 3 uur rijden (zonder stops) en 206km. Als mijn mobiele internet het doet: tot morgen! En anders niet ;-)

Dag 1 - Kattenpis of remolie?

En daar stonden we dan, 'ready for take off' voor de deur. Toen viel Remy op dat mijn achterband, achterremschijf en remklauw nat waren. Dit leek olie. Het leek zeer sterk afkomstig te zijn van de seal tussen remleiding en remklauw, omdat daar het meeste zat. Nadere inspectie (door middel van reuk, geen smaak!) door mijn lieve persoonlijke dierenartsassistente, leerde ons dat het ging om kattenurine. Gelukkig!

André nam Glenda mee achterop, om ons vervolgens uit te zwaaien bij Hazeldonk, de grens met België.

Alles verliep verder voorspoedig, aangezien het op de weg zeer rustig was. Met uitzondering Peripherique Paris. Het enige technische probleempje was een losgeschoten slangetje van mijn carburateur, waar je de synchroniseerset aan moet sluiten. Ik zag deze slang liggen op het blok. Wat een mazzel, het kon zomaar zo zijn dat deze weggewaaid was. Motor liep dus niet lekker meer door valse lucht. Hier zijn uiteraard foto's van gemaakt, welke te vinden zijn in het fotoalbum, aangezien het Etap Hotel zo lief is geweest om ons gratis WiFi aan te bieden, dus geen problemen met datalimieten.

Nu gaat ondertekende douchen, daarna gaan wij een stukje lopen en een hapje eten! Foto's van dit alles zijn te vinden in het welbekende album. Ooievaar!

PS. De hotelreceptioniste was niet echt enthousiast

De laatste dag op Nederlands grondgebied

Het laatste verhaal dat ik vanuit ons kikkerlandje zal schrijven. De tassen liggen ingepakt op bed en de motor is al rondom gechecked. Oliepeil: check. Bandenspanning: check. Remblokken: vervangen. Krukaslagers: onbekend (vanwege een eerdere olielekkage, bij problemen mag onze Ed naar Spanje komen! ;-) )

Remy zal vandaag naar Dordt komen, om hier te slapen zodat hij morgenvroeg niet eerst nog hierheen hoeft te komen, om daarna rond 09:00 ons land verlaten. Maar eerst nog de motor voorzien van de nodige energie in de vorm van benzine.

We hebben er zin an!

Remy en Stephan

PS: we hebben een fotoalbum geopend enzo

Uitzwaaicomité geregeld!

Een leuke verrassing: Glenda en mijn vader André zullen zondagochtend bij ons vertrek met ons meerijden tot de grens Belgie, bij Hazeldonk.

Nog een week

Over precies een week zullen wij ons het leren pak hijsen en met de motoren de zon in het zuiden gaan opzoeken. Zo goed als alles is klaar, alleen nog de tassen inpakken uiteraard.

Er heeft een kleine wijziging plaats gevonden in de planning: Glenda komt ons vergezellen op 24, 25 en 26 mei door met het vliegtuig naar Nice te vliegen op de 24e. Zo kunnen we toch nog met zijn drieeën de orka's in Marineland gaan bezoeken.

Keep you posted!